OPEN BRIEF
1.Deze open brief is geïnspireerd door de #MeToo-beweging en de vloedgolf van moedige en open gesprekken over seksueel geweld en discriminatie op basis van sekse in de kunst- en amusementswereld en daarbuiten. Op basis van discussies onder muzikanten, artikelen, essays en media-aandacht over seksueel geweld en discriminatie op grond van sekse in genoemde sectoren, vraagt #WeHaveVoice jou om je bij ons aan te sluiten en je naam toe te voegen aan deze brief als een daad van steun en solidariteit en betrokkenheid bij het creëren van een cultuur van gelijkwaardigheid in onze professionele wereld.
2. Laten we er glashelder over zijn: alle mensen moeten gelijkwaardig en respectvol worden behandeld, ongeacht hun identiteit. Niemand kan van die verantwoordelijkheid worden gevrijwaard, ongeacht reputatie, artistiek niveau of breed gedragen autoriteit.
3. Wij, de ondergetekenden, maken deel uit van een internationale gemeenschap bestaande uit muzikanten, instrumentalisten, zangers, uitvoerende artiesten, componisten, dj’s, onderwijzers, boekingsagenten, managers, donateurs, promotors, assistenten, curatoren, technisch personeel, podium-personeel, audio-technici, geleerden, studenten, schrijvers, journalisten, fotografen, videomakers, filmmakers, choreografen, dansers, theatermakers en anderen die op verschillende posities in onze sector werkzaam zijn. Wij zijn mensen van verschillende seksen, identiteiten, rassen, capaciteiten, etniciteiten, culturen, land van herkomst, seksuele voorkeuren, economische achtergronden, religieuze overtuigingen en generaties. We zijn solidair met degenen die zijn ondermijnd, lastig gevallen, aangevallen, aangerand, gemanipuleerd, geïntimideerd, bedreigd en gediscrimineerd. We onderschrijven deze definitie van seksuele intimidatie .
4. Discriminatie en seksueel geweld in de muziekindustrie zijn voor ons geen verrassing. We zien het bij mensen in machtsposities, mensen die festivals organiseren, leiding geven of lesgeven in muziekkampen, universitaire programma’s leiden, lesgeven aan universiteiten en hogescholen en op middelbare scholen, locatiehouders zijn, curatoren, medewerkers van platenmaatschappijen, redacteuren, journalisten, promotors, producenten en presentatoren. Bij mensen die bekende en gerespecteerde musici en professionals zijn, wier werk wordt gelauwerd en die prestigieuze prijzen hebben ontvangen. Bij mensen die ondanks hun negatieve acties kunnen blijven werken en hun carrière verder uitbouwen. Daders van discriminatie en seksueel geweld zijn vaak mensen met macht die dat misbruiken. Hun gedrag draagt bij aan de normalisatie van een omgeving die deze acties van anderen in de maatschappij als geheel acceptabel maakt. Zij hanteren hun macht niet alleen om misbruik uit te voeren, maar ook om een vanzelfsprekende aanspraak te maken op een zwijgcultuur.
5. We zullen niet zwijgen. We hebben onze stem. We tolereren geen seksuele intimidatie.
6. We committeren ons aan transformerende manieren van denken en doen in onze creatieve professionele wereld en zullen dit bewaken. Het is onze plicht om te handelen, niet alleen uit
solidariteit met de misbruikten, maar ook om een systeem bloot te leggen en te elimineren die pesterijen en discriminatie normaliseert, waardoor misbruikers en medeplichtige omstanders dit gedrag kunnen voortzetten zonder te worden afgerekend op hun negatieve acties. Tevens erkennen we dat onze huidige samenleving dezelfde is die kunstenaars van achtergestelde seksen, etniciteiten, seksuele voorkeuren enzovoort, minimaliseert op of weghoudt van locaties, festivals, lesgevende posities, recensies in kranten en tijdschriften. Als wij bewustwording van seksueel geweld creëren, brengen we ook bewustwording van deze ongelijkheid en onzichtbaarheid.
7. Onze intersectionele analyse erkent dat seksuele intimidatie, geweld en discriminatie mensen treft van verschillende en soms gemarginaliseerde identiteiten, waaronder: cisgender, transgender, niet-binaire en genderneutrale mensen; LGBT’s; mensen van verschillende rassen, etniciteiten, culturen, land van herkomst, met lichamelijke of verstandelijke beperkingen, religieuze overtuigingen en voorkeuren, en/of gebrekkige economische draagkracht.
8. Muziek is ons werkveld en tevens de plaats waar wij samenkomen, verenigen, creëren, communiceren en een dialoog aangaan, progressief denken, empathie en inclusiviteit praktiseren. Het samenwerken met, onderwijzen van en omgang tussen oudere en nieuwe generaties zijn prachtige tradities die cruciaal zijn voor de ontwikkeling en het voortbestaan van onze kunst. Wanneer musici anderen aanranden, zijn het niet alleen de misbruikten die slachtoffer zijn. We worden allemaal medeplichtig aan machtsmisbruik en de beschadiging van de gezondheid en reputatie van onze muzikale gemeenschap. Het serieus en openlijk aanpakken van deze kwesties is van fundamenteel belang om de heersende opvattingen over misbruik, seksueel wangedrag en discriminatie in onze sector en de samenleving te veranderen.
9. We doen een beroep op onze instellingen om hun infrastructuur te gebruiken om middelen beschikbaar te stellen aan hun gemeenschappen en om een actieve rol te spelen bij het instrueren van leraren, personeel en studenten over wat wangedrag is en hoe het tegen te gaan. Om hun aanstellingsbeleid, programmering, boekingsbeleid en studentenorganisaties voor allen acceptabel en toegankelijk te maken. Om veilige ruimtes te bieden aan alle studenten, en vooral studenten met persoonlijke ervaringen met intimidatie. We vragen onze instellingen om zorgvuldigheid te betrachten in gevallen van machtsmisbruik en seksuele intimidatie door leraren, bestuurders of ensemble-leiders, ongeacht de institutionele invloed, anciënniteit, status, naam en faam van de daders.
10. We roepen de muziekwereld als geheel op een veilige en gelijkwaardige omgeving voor iedereen te creëren. Collega’s, instellingen, concertlocaties, critici, pers, curatoren van festivals, publiek en panels moeten erkennen dat vertegenwoordiging van gemarginaliseerde gemeenschappen belangrijk is. Dat voor diegenen die geweld en discriminatie hebben meegemaakt, het spreken erover net zo zwaar en traumatisch is als het geweld zelf, en dat de beschuldigingen ons eraan herinneren dat sommige deuren – hoewel schijnbaar open voor iedereen – voor sommigen echt gesloten zijn. We roepen onze gemeenschap op om
intersectioneel te denken en om inlevingsvermogen te tonen en steun te bieden aan mensen die worden gemarginaliseerd en gediscrimineerd worden over meerdere en elkaar kruisende lagen.
11. We doen een oproep aan onszelf – door middel van paneldiscussies, workshops en andere educatieve initiatieven – om de veranderingen te faciliteren die we willen zien. We houden onszelf aan het praktiseren van inclusiviteit in onze persoonlijke en professionele leefwereld. We erkennen dat sommige gedragingen geïntegreerd zijn in onze huidige samenleving en ons streven is om betrokken te blijven bij de discussie over, en uitbouwen van, de veranderingen in de manier waarop onze collega’s, instellingen en de samenleving als geheel tegen deze zaken aankijken.
12. Onze individuele en collectieve acties doen ertoe. Verandering is een continu proces waarin we allemaal een rol spelen en de plicht hebben een standpunt in te nemen/ervoor te gaan staan. Wij, de ondergetekenden, zijn met te veel om te zwijgen. We hebben een stem.
We Have Voice Collective: Fay Victor, Imani Uzuri, Ganavya Doraiswamy, Jen Shyu, Kavita Shah, Linda May Han Oh, María Grand, Nicole Mitchell, Okkyung Lee, Rajna Swaminathan, Sara Serpa, Tamar Sella, Terri Lyne Carrington, Tia Fuller
Voeg hier uw handtekening toe.